Para’ya Pala diyen peltek çocuklar için yazılmış şiirdir.

2.5.2008/Çengelköy

Durdur kimsen sen
Bu çılgınca akan kanı kirden
Kelimeyi dertten ve kevgirden
Kopar artık bedenimi bir bu kalbten
Başı boş sal beni kurdun kuşun boş göğsüne
Doğrulayım onların kalbine külümden
Avazım çıktığı kadar sorayım
“Nereye götürürsün Leyla mı Ey kervancı!”

Yine esir alıyor işte geçmiş zaman
Bir tek ben mi rehiniseyim
Akşamdan sabaha, geleceğin cehennemine gebe topraklar taşıyan
Çünkü çıplak ve yalnız ruhuma
Beraber yaratılmadı mı benim de kalbim
Bütün çirkin insanlarla bir bu birlikte?
Neden oysam düşmez omzuma da benim
Onların payına düşen boşluk başı her erkekte

Bileyim nereye bir kadar sürecek tınısı bir bu acı nağmenin
Bulayım hangi sazla (i)ki çalınmıştır kulağına İsrafil’in
Sebebini bileyim her akşam vakti neden kalbime üfürürrrr bu benim
Surrrruyla İsrafil,
O ritim bende yok, bunu artık bil!

Ne olur beni sürün en vahşi sürüngenin dişlerine
Sebeb-i ölümü olayım bütün zayıf ve çirkin mahlûkatın
Sonra yaz ağustosunda başaklara doğru uzatmışken gövdemi
En güzel kız, temiz elleriyle narin
Güçlü taşları yay gibi belinden
Gerilsin de atsın bakayım çehremi
Kim minada ölen ben miyim?
Akıtsın zehrimi akreplerin yuvasına,
Kanıyayım bakir toprakların kumaşına.
Uzaklardan çok uzaklardan ulumalanıyorum
Hazırım işte ne olacak?
Çakallara, akbabalara yem olacak
Bu kimsenin taşımak istemeyeceği eşsiz renklerim.

Savursun tufan kanımı soğuk damarına resimlerin
Kapkara acılarımdan yetimlere kefenler dikilsin
Buldurulsun kaldıysa kaybolanı dünden çalınan geçmişin
Aşkından ağır artık kalmasın hiçbir dilberin
Erkeklere geçen nazlı nidası secde ettiği bütün meleklerin
Şeytana bahşiş diye asra verilmesin!